Βδομάδα 51

Δεν πάμε τώρα μια βόλτα; Τι κι αν ο ήλιος καίει; Τι κι αν δεν έχει κάποιο προορισμό αυτό το μικρό ταξίδι; Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή – αυτό είναι.

Γι’ αυτό έλα, κάθε πίσω μου στη σέλα, κι άνοιξε την ομπρέλα σου για να μας προστατέψει λίγο από τη ζέστη, και άφησε να σχηματιστεί στα χείλη το πιο ζεστό χαμόγελό σου. Θα πάμε μακριά σήμερα – λίγο πιο κάτω. Θα δούμε διαφορετικά πράγματα σήμερα – αυτά που βλέπουμε πάντα.

Σ’ αρέσει; Σ’ αρέσει αυτή η κίνησή μας, η μικρή μας τρέλα; Εμένα μου αρέσει πολύ, αφού χάρη σ’ αυτή μπορούμε και κάνουμε κάτι αυθόρμητο. Και χαμογελούμε. Πλατιά. Όπως μας αξίζει…

Το λίγο και το λίγο

Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.

Όπως κι ο χρόνος.

Όπως κι οι περισσότερες αναμνήσεις.

Τίποτα δεν μένει; θα με ρωτήσετε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μένουν και πολλά.

Αυτά τα λίγα όμως αξίζουν κάτι.

Και κάτι παραπάνω.

Εννοώ τις εικόνες και τους ήχους φυσικά,

Τις γεύσεις και τις μυρωδιές,

Τις σιωπές και τις λέξεις.

Τον πλούτο των αισθήσεων και των συναισθημάτων.

Από τη μέρα που γεννιόμαστε

Μέχρι κι αυτή που πεθαίνουμε

Όλοι ψάχνουμε κάτι.

Κι αυτό το κάτι είναι ουσιαστικά το τίποτα.

Πολλές φορές, ούτε ακόμη κι αυτό, το ταξίδι, δεν έχει σημασία.

Εκείνο που μετρά είναι με ποιους το μοιραζόμαστε.

Κι αν τυγχάνει να είμαστε μονάχοι αυτό δεν

Πάει ακριβώς να πει ότι είμαστε μόνοι.

Απλά σημαίνει ότι ζούμε την κάθε εμπειρία με τρόπο

Αλλιώτικο, πιο βαθύ ίσως. Ίσως…

Το τι ζήσαμε μετρά λίγο. Το τι θα ζήσουμε λίγο ακόμη.

Τα δυο πιο πάνω μαζί μπορεί και ν' αξίζουν μια ζωή.

Μια ζωή που υπήρξε ολόδική μας…

Η εικόνα είναι κλεμμένη από εδώ. 

 

Η ζωή είναι κόκκινη

Ο χρόνος τρέχει όταν τρέχεις

Κι όταν σταματάς σταματά κι αυτός.

Αντανάκλαση στην ακινησία σου,

Προπομπός της κατάθλιψης που ακολουθεί το κενό.

Οι λέξεις πασκίζουν μα δεν δραπετεύουν.

Το κλουβί δεν είναι φτιαγμένο από αυτές

Αλλά από γεγονότα και μη.

Το καθετί που συμβαίνει έχει τον αντίκτυπό του.

Τα θέλω μας δεν είναι πάντα τα είναι

Και τα είναι μας δεν είναι τα πάντα.

Η ζωή, λένε, είναι και άσπρη και μαύρη.

Εγώ λέω ότι είναι κόκκινη -

Οι παραλλαγές του κόκκινου την ορίζουν.

Άλλοτε πιο αλαφριά μπογιατισμένη,

Κάποτε πιο μουντή, σχεδόν καφέ, συννεφιασμένη.

Όταν τρέχεις δεν μπορείς να διακρίνεις

Τις πραγματικές της αποχρώσεις,

Κι όταν σταματάς δεν θέλεις να το κάνεις.

Τα γιατί γνωστά,

Και τα ερωτήματα ουσιαστικά ανούσια.

Πριν το ταξίδι

Τι είναι αυτό που μας κάνει να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα ίδια μέρη;

Φταίει το ότι ψάχνουμε παρηγοριά στο οικείο ή κάτι άλλο πιο βαθύ;

Και πόσα αγαπημένα μέρη μπορεί να έχει κανείς;

Με ποιες αναμνήσεις είναι συνδεδεμένα;

Καθώς ετοιμάζομαι για ένα ακόμη ταξίδι, που προέκυψε σχεδόν από το πουθενά,

αυτές είναι οι σκέψεις που μου τριβελίζουν το μυαλό.

Σκέφτομαι. Και θυμάμαι.

Το πρώτο ταξίδι μου ταξίδι εκεί. Το 1990.

Το πρώτο ταξίδι που πραγματοποίησα μοναχός εκτός Κύπρου.

Και το δεύτερο το 1995, με παρέα αυτό.

Θυμάμαι ξενύχτια. Θυμάμαι νευράκια. Θυμάμαι μακρινές βόλτες.

Και παρτίδες σκάκι θυμάμαι.

Τις επισκέψεις στη μοναξιά του Καζαντζάκη.

Και μια συναυλία στον Κήπο.

Οι αναμνήσεις συγχέονται.

Ακολούθησαν κι άλλες επισκέψεις στο Ηράκλειο τα επόμενα πέντε χρόνια,

αλλά ήμουνα πια πάντα περαστικός, καθοδόν προς τα Χανιά,

μιαν από τις πόλεις που ερωτεύτηκα.

Τι θα μου φέρει άραγε το νέο ταξίδι;

Θα θυμηθώ τα σοκάκια, θ' αναγνωρίσω τους δρόμους από το παρελθόν;

Θα μου χαρίσει άραγε κάτι που τώρα μού λείπει ό,τι κι αν είναι αυτό;

Σε τρεις ημέρες θα πάρω τις πρώτες απαντήσεις.

Μέχρι τότε θα αναπολώ κάτι που λίγο πολύ μου ξεφεύγει.

Η εικόνα είναι κλεμμένη από εδώ.
 

Κέιτ Τέμπεστ - Το πρωί μετά από την πρεμιέρα

Ώστε αυτό ήταν όλο. Και τώρα τέλειωσε,

και τώρα ο καλλιτέχνης μπορεί να συνεχίσει το δρόμο του.

Πίσω του, ό,τι έχει επιτύχει

τον ακολουθεί σκυφτό. Σκυθρωπό, λυπημένο.

Τις περισσότερες μέρες δεν αντέχει τη δουλειά,

σα να τον φτύνει από κάθε μεριά.

Τις περισσότερες νύχτες, τον καθιστά μισότρελο

και μεταμορφώνει τη σάρκα του σε κρέας.

Μια νύχτα πρεμιέρας. Μια δημόσια έκθεση,

ένα γοητευτικό χαμόγελο. Ένα ολοκληρωμένο ποίημα.

Σα να αποθέτει άρωμα στο δέρμα

όλου εκείνου του χάους που ζει μέσα του.

Οι ιδέες είναι τόσο τέλεια πράγματα.

Αλλά σύντομα, σαν αποκτούν ζωή

γίνονται έρποντα, ογκώδη, πομπώδη πράγματα

τόσο δύσκολα να διαχειριστούν.

Αυτό είναι όμως που τον κάνει να προσπαθεί˙

θα κοιτάζει μέχρι να μισοτυφλωθεί.

Είναι η αναζήτηση που τον καθορίζει,

όχι το πράγμα που προσπαθεί να βρει.

Αναζητεί ένα μυστικό στο

φως, τη βροχή, την τροχαία κίνηση.

Ένα πράγμα που τον κάνει λιγότερο μόνο.

Μια ξαφνική, κτηνώδη μαγεία˙

έναν άγγελο στο φαστφουτάδικο

που πλημμυρίζει τις φλέβες του με ήλιο.

Τις προτάσεις που λένε οι άγνωστοι.

Ένα παιδί που διασκεδάζει.

Το φως της μέρας σ' έναν άντρα που λαγοκοιμάται.

Μια υγρή κηλίδα στο ταβάνι.

Κάτι που μπορεί να του σφίξει τα χέρια

και να γεμίσει την ψυχή του με συναίσθημα.

Κι αξίζει όλη αυτή την αγωνία

η επιθυμία του να είναι κάτι παραπάνω

για εκείνη την άστατη έκσταση και μόνο

της γνώσης του γιατί υπάρχει.

Για τη φλεγόμενη γροθιά, απ' τον παράδεισο,

την αιώνια της στιγμής.

Όταν κάτι είναι καλό είναι πολύ καλό,

όλ' τ' άλλα είναι απλά εξιλέωση.

Σε δική μου, πρώτη, μετάφραση.

Η εικόνα είναι κλεμμένη από εδώ.